(Foto’s volgen later!) In Nederland is het nu half acht ’s avonds geweest. In Las Vegas is het nu half elf ’s ochtends geweest. Gisterochtend ben ik al ’s ochtends voor half zeven uit huis vertrokken om het vliegtuig van 10.50 in Schiphol te halen. Treinreis en inchecken verliepen voorspoedig. Maar toen bleken we nog anderhalf uur op het voedsel te moeten wachten, alvorens we konden vertrekken… (niewue cateraar en veiligheidsmaatregelen…). We vlogen naar Philadelphia, waar ik over moest stappen en ik eigenlijk 2 uur overstaptijd had, maar nu het vliegtuig gemist heb, weer dankzij de veiligheidsmaatregelen. Bij de douane kregen we nog wel voorrang, maar vervolgens konden we achter in de rij gaan staan en onze schoenen, riemen etc. uit- en afdoen en onszelf en onze spullen door scanners heen laten gaan. Het viel mee dat ik deze keer niet eens gefouilleerd werd. De vorige keer wel, inclusief een inspectie van borsten en BH… Dat was me nu gelukkig bespaard gebleven, wat niet wegnam dat ik, ondanks dat ik ook echt rond 10.50 bij het boarden aankwam het vliegtuig al vertrokken was! We stonden met een klein groepje van Schiphol verslagen bij de balie. Vervolgens naar een andere balie om te horen wat de volgende vlucht was en die bleek gelukkig ”al” 2 uur later te zijn. Om 5.55 uur vertrok het volgende vliegtuig. Gelukkig bleek bij aankomst in Las Vegas (iets over half 8 i.p.v. half 7, we hadden wind mee o.i.d.) dat het ook nog goed was gegaan met mijn koffer. Die was ook met dit vliegtuig meegegaan. Daarna naar een limousineservice, die ook shuttle-busjes had en waar de organisatie en speciale deal mee had afgesloten – en waarvan Kirstin zo vriendelijk was om op Schiphol nog via sms de gegevens door te gegeven omdat ik die vergeten was uit te printen.
Toen ik het gebouw van de luchthaven uitkwam, tegen half negen ’s avonds – in NL half zes ’s ochtends inmiddels – sloeg de hitte mij tegemoet. En wat een drukte en ontelbaar veel limo’s… We zitten met de conferentie in het Tropicana hotel. Een gigantisch hotel met vele torens; ik blijk in de Clubtoren te zitten, op de 18e verdieping. Bij de incheckbalie kreeg ik bijna het gevoel te hallucineren, door de enorme achterwand met gekleurde horizontale lichtgevende strepen, die steeds van kleur veranderden. Het personeel stond in kekke zandkleurige pakjes achter de balie; alleen te tropenhelm ontbrak nog. Ik kon de mevrouw aan de balie amper verstaan door de opzwepende disco-muziek die achter mij schalde. Daar bleek een enorm open casino te zijn, met eenarmige bandieten en roulette-tafels, alles behoorlijk druk bezet. Daar moest ik eerst doorheen en toen een lange gang met restaurantjes en winkeltjes en uiteindelijk de liften naar boven. De lift had een glazen buitenwand, waardoor je zicht had op de omliggende gebouwen, allen felgekleurd en verlicht. Vanuit de hotelkamer kijken we uit op een soort Disney-kasteel, wat ook wel een hotel zal zijn.
Mijn roommate Michelle Kindt kwam toen ik al in bed lag. ik had nog door het gebouw gezworven of ik bekenden kon vinden, maar waar te zoeken? En de mobiele nummers die ik had deden het niet; ik had de landcode vermeld, maar er ontbrak toch nog een cijfer… We bleken nog een ander roommate te hebben. ik had al twee koffers zien staan en vreesde al dat er iets niet goed was gegaan. Vanochtend hoorde ik dat dat ook zo was, maar gelukkig had Michelle dat weer opgelost! Die wist ook niet dat we gisternacht nog een extra roommate hadden. Gelukkig sliepen de twee redelijk stevige dames samen in 1 bed!!! (Er staan twee bedden formaat twijfelaar in de kamer).
Om half één local time (half 10 NL) werd ik wakker en toen heb ik een uur wakker gelegen. Maar gelukkig heb ik toen zowaar tot bijna zeven uur doorgeslapen! De eerste keer in Minneapolis werd ik steeds om 6 uur of vroeger wakker en kon ik niet meer slapen. Vorge keer in St. Louis ging het gelukkig goed en ik hoop nu ook!
Na ons ochtendtoilet zijn we naar beneden gegaan en kwamen we iedereen tegen bij de organisatieruimte, waarnaast een ruimte is met een speciale dag met een training voor coaches.
Vanmiddag komt Bryce aan en gaan we onze workshop, ‘The art and genius of going slowly’ doornemen. We hebben hem al via email voorbereid, maar nu nog ‘live’doorlopen dus. Vorig jaar heeft Bryce die workshop met Linda Li geveven en dat zou ook dit jaar gebeuren, maar ze hebben besloten om de beginners dit jaar Chinees/Mandarijn i.p.v. Russisch te laten doen en zodoende vroeg Susan Gross mij of ik met Bryce deze workshop zou willen doen, omdat Linda Li de Mandarijn lessen zou gaan geven.
Susan is dit jaar voor het laatst de coach van de coaches. Ze gaat met pensioen. Zij is één van de mensen die TPRS met Blaine ontwikkeld heeft. Morgen doet ze tussen de middag de keynote speech; een beetje een afscheidsspeech dus…
Vanavond hebben we om zes uur een meeting met de workshopleiders van de ochtendsessies. Dat was vorig jaar iets nieuws. Voor de gevorderde TPRS-dcoenten is er een carrousel van 8 workshops. De gevorderden worden in 8 (regionale) groepen ingedeeld en doorlopen alle 8 workshops. Je geeft als workshopleider dus in vier ochtenden 8 keer dezelfde workshop. Vorig jaar was het erg goed! Ik miste alleen te stukje mogelijkheid tot zelfreflectie en zelf doen en ervaringen uitwisselen. Dat heb ik nu aan Bryce voorgesteld om nu in onze workshop in te bouwen.
Ik ben zelf docente Frans, maar ik ga nu Nederlands (als tweede Taal, NT2) geven. Bij de voorbereidingen was het wel apart om tegen dingen van je eigen taal aan te lopen, waar je je dan pas bewust van wordt. Dingen waar een andere taalgebruiker moeite mee zou kunnen hebben, die je dan pas beseft, door er ‘op z’n TPRS’ mee bezig te zijn.
Alike in CCI Wonderland 