OLA Organic Language Acquisition OWL

Op de moretprslist was de afgelopen dagen een interessante discussie over OWL = Organic World Language. Deze methode van taalverwerving is ontwikkeld door Darcy Rogers. Je kunt hier een Prezi vinden, waarin het principe van OLA uit wordt gelegd. Er is ook een community: OWL, Organic World Language.

Er zijn veel raakvlakken met TPRS, niet in het minst omdat ze hun ideeën baseren op Krashen, net als TPRS en omdat ze ook gebruik maken van TPR.

Wat ik erg leuk vond om in deze Prezi te horen, was dat ze werken zonder tafels en stoelen. Ze staan veel in een cirkel te praten. Ik heb op de Hotelschool al  diverse keren gevraagd of we niet een lokaal kunnen krijgen zonder tafels, met alleen maar stoelen waar je  eventueel een schrijfplankje op neer kunt klappen.

Engelstalige uitleg bij OWL: “Empowering and Student-Centered : We use our students as the curriculum. We do not come to class with prescribed content for the day. Instead we come with a structure in mind that allows us to create a space where our students get to be the driving force of instruction. Through unique questioning and scaffolding techniques, we wrap the language acquisition process around our students’ lives. When the class content comes from the students, students feel empowered with the language. They OWN the language because it is developed in real-life, real-interest situations and it is applicable to their life in their native language.

Focused on Communication Skills : To develop communication skills in a second language, the learning environment has to mimic that of the first language. This means there is no translation and that grammatical concepts are only addressed when there is a need to clarify something in context. Guided by the American Council of Teachers of Foreign Language (ACTFL) National Standards for Foreign Language Education, we strive to achieve 90+% target language in our classrooms, ensuring that the focus in our classrooms is not only on comprehension, but competency as well.”

Chris Stolz, en actieve TPRS docent op de moretprslist gaf dit commentaar:

I went to a brief workshop and I find TPRS superior, because

a) OWL doesn’t go for direct translation which can drive you bonkers if you miss something.

b) they want ouptut right away. Lots of kids hate this but it’s fine for the super comfortable ones.

c) there is no emphasis at all on reading so right there you’ve shot yourself in the foot.

d) the emphasis on output means there will a buttload of bad input. The sess I saw was people screwing up German. It looked a lot to me like a gimmicky communicative classroom. I don’t know how they expect people to aquire a language from other people learning it. It seemed like 85%+ of all talk in the OWL setup is student-generated.

De zonnebloem en de mus via Zinnigeverhalen

TPRS staat voor Teaching Proficiency through reading and Storytelling – een taal doceren vanuit lezen en verhalen (vragen). Lezen speelt een bijzonder belangrijke rol bij taalverwerving, mits het lezen gemakkelijk is en voor minimaal 95% begrijpelijk. Het is dus zaak zoveel mogelijk leesmateriaal aan te kunnen bieden. Daarom deze keer iets over verhalen – laat je inspireren!

Het onderstaande verhaal staat deze maand in de gratis nieuwsbrief van de site Zinnige Verhalen. Je kunt je daar op abonneren en elke maand een nieuw verhaal in je inbox ontvangen. Op de site staan nog veel meer verhalen om van te genieten en verder kun je er prachtig vormgegeven boekjes met diepzinnige verhalen bestellen en mooie kaarten met wijze one-liners.

DE ZONNEBLOEM EN DE MUS
Tussen een oude houten kast en de roestige trommel van een wasmachine groeide een kleine zonnebloem. Ze was omringd door rommel en verval. In de wijde omtrek was ze de enige bloem. Waarom de zonnebloem uitgerekend daar groeide, wist niemand.
De bloem was vaak bedroefd en ’s nachts droomde ze van weelderige weiden, van velden met kleurrijke bloemen waar de vlinders om haar heen vlogen.
Op een dag streek een verfomfaaide kleine mus voor haar neer en staarde haar met open bek aan.
“Wat ben je mooi,” tsjilpte hij. “Echt prachtig.”
“Nee, dat ben ik niet,” antwoordde de zonnebloem verdrietig. “Je zou mijn zusters eens moeten zien. Die zijn tien keer groter dan ik. Ik ben klein en lelijk.”
“Voor mij ben je de mooiste van allemaal,” piepte de mus en vloog weg.
De vogel kwam vanaf die dag iedere dag op bezoek bij de zonnebloem. En iedere dag werd de zonnebloem een beetje groter en iedere dag werd haar bloem een beetje fleuriger. Ze werden vrienden.

Maar op een dag kwam de mus niet. En ook de volgende dag, en de dag daarna niet. De zonnebloem maakte zich grote zorgen. Op een ochtend zag ze toen ze wakker werd de mus met gestrekte vleugels voor haar liggen. Dat was een grote schok voor haar. “Ben je dood, mijn kleine vriend? Wat is er gebeurd?”

Langzaam deed de vogel zijn ogen open. “De laatste paar dagen heb ik niets te eten gevonden op de vuilnisbelt. Nu heb ik helemaal geen kracht meer. Ik ben naar jou toe gevlogen zodat ik dicht bij jou kan sterven.”

“Nee. Nee!” riep de zonnebloem. ”Wacht. Wacht even!” Ze boog haar zware bloemenhoofd naar hem over en er vielen een paar zonnebloempitten op de grond. “Raap die op, mijn kleine vriend. Ze zullen je nieuwe kracht geven.” De mus brak met zijn laatste restje energie een paar van de pitten open en bleef uitgeput, bewegingloos liggen.

Maar een dag later voelde hij zich al sterker. Hij wilde naar de zonnebloem gaan en haar bedanken, maar hij schrok hevig toen hij haar zag. Haar gele bloemblaadjes waren allemaal slap en haar bladen hingen levenloos omlaag. “Wat is er met jou aan de hand, zonnebloem?” tsjilpte hij in zijn ontsteltenis.

“Maak je over mij geen zorgen,” zei de zonnebloem zwakjes. “Mijn tijd zit erop. Weet je, ik heb altijd gedacht dat mijn bestaan hier op de vuilnisbelt zinloos was. Maar nu weet ik dat alles een doel heeft, ook al begrijpen we het niet altijd. Zonder jou zou ik mijn wil om te leven hebben verloren en zonder mij zou jij jouw leven verloren hebben. En kijk, er liggen nog steeds een heleboel zonnebloempitten op de grond. Laat er een paar liggen en misschien zullen hier op een dag een heleboel zonnebloemen groeien en zullen er een heleboel verfomfaaide mussen als vlinders omheen vliegen.”

De afbeelding is afkomstig van Flickr en gemaakt door Olga en Peter

De relatie tussen een eenwieler en grammatica

De Amerikaanse TPRS docente Sherry Nesbitt heeft een leuk experiment met haar leerlingen gedaan en ze schrijft daarover op haar blog  Teaching Spanish w/ Comprehensible Input, Reading, Storytelling, and Ideas for Technology use in the Target Language. Het artikel heeft de titel: Language learning is NOT linear; neither is riding a unicycle! Oftewel : Taal leren is niet lineair en dat is het rijden van een eenwieler ook niet.

Haar beginvraag was: Hoe maak je anderen duidelijk dat degenen die een taal en de basis daarvan leren, de grammaticaregels leren, de onderdelen van spraak determineren en video’s bekijken van plekken waar de taal gesproken wordt, dat deze zaken niet automatisch leiden tot de verwerving van die taal? Sherry schrijft in haar stukje dat zaaklessen soms krachtiger kunnen zijn dan woorden en dat ze vier dagen achter elkaar 4 tot 6 minuten heeft besteed om een niet aan de Spaanse les gerelateerd onderwerp te behandelen: eenwielers

Ze vroeg eerst of  de leerlingen op een driewieler konden rijden of op een fiets of op een eenwieler. Daarna behandelde ze achtereenvolgens de geschiedenis van de eenwieler, een beschrijving van de eenwieler en zijn onderdelen,  uitleg bij de techniek van het rijden op een eenwieler en een filmpje met technische instructies. Toen las ze een quote voor van Katherine Peck:

“Voor veel mensen zit het allemaal tussen de oren, omdat ze over het feit heen moeten komen dat er slechts één wiel is. Anderen hoeven alleen maar hun innerlijk evenwicht te vinden. Er is echt niks lineairs bij de eenwieler en dat is deels waarom het gezien wordt als zijnde zo moeilijk om te leren. JIJ bent het stuur, JIJ bent de remmen en JIJ bent het die ervoor zorgt dat je vooruit gaat.”

Tenslotte deden de leerlingen op de vijfde dag een test die iedereen heel goed maakte. En toen gingen ze naar de atrium van de school en onderweg complimenteerde Sherry de leerlingen dat ze zoveel over de eenwieler hadden geleerd en dat ze nu vast wel op een eenwieler konden rijden, nu ze er zoveel over wisten.

Maar ja, iedereen weet natuurlijk dat het niet zo werkt. Dus waarom denken sommige mensen dan, dat het leren OVER een taal en het kunnen vervoegen van werkwoorden en het kunnen identificeren van de onderdelen van die taal dat deze zaken ervoor zorgen dat ze de taal kennen en in staat zijn om te communiceren in die taal?

Sherry geeft aan dat je bij het leren rijden op een eenwieler in het beginstadium veel ondersteuning nodig hebt, dat het niet gemakkelijk is en dat je zult vallen, maar dat dat deel uit maakt van het leerproces. Zij moet degene nog tegenkomen die op een eenwieler springt en zo wegrijdt. Er is tijd, geduld, een open geest en een wens om te leren voor nodig. Maar je MOET op die eenwieler gaan zitten om het te leren.

Sherry stelt dat hetzelfde geldt voor een vreemde taal; de beginners hebben VEEL ondersteuning nodig. Het is in het begin niet gemakkelijk omdat de klanken anders zijn, de structuren anders zijn, de woorden anders zijn en je zult fouten maken, maar dat is deel van het leerproces. Zij moet degene nog tegenkomen die een taal voor het eerst hoort spreken en in staat is om bij de eerste, de tweede, de derde poging soepeltjes in die taal te kunnen communiceren. Er is tijd, geduld, een open geest en een wens om te leren voor nodig. Maar je MOET de taal actief gebruiken (luisteren, lezen en reageren wanneer klaar) om de taal te verwerven.

Maar terug naar haar leerlingen in het atrium. Sherry las ze de quote van Catherine Peck nog een keer voor, maar nu aangepast voor een vreemde taal:

“Voor veel mensen zit het allemaal tussen de oren, omdat ze over het feit heen moeten komen dat het een andere taal is. Anderen hoeven alleen maar hun innerlijke motivatie om te leren te vinden. Er is echt niks lineairs bij het leren van een taal en dat is deels waarom het gezien wordt als zijnde zo moeilijk om te leren. JIJ bent het stuur, JIJ bent de remmen en JIJ bent het die ervoor zorgt dat je vooruit gaat.”

Tot verrassing van de leerlingen riep ze een paar leerlingen die om de bocht stonden te wachten met een opgehaalde eenwieler en ze vroeg aan de leerlingen wie het wilde proberen. Eentje had het vroeger wel eens gedaan, maar hij faalde. Misschien nog anderen die het wilden proberen? Niemand?

De leerlingen wisten dat hun kennis over de eenwieler niet zomaar magisch ervoor zou zorgen dat ze nu ook op een eenwieler konden rijden. Ze hadden het niet geoefend, dus ze konden het niet.

Wat denken jullie, heeft dit indruk gemaakt op haar leerlingen? Zijn zaaklessen soms krachtiger dan woorden?

De foto van meisjes op de eenwielers de  komt van de website: http://www.vliegeruit.com/jongleren/circus_1.htm
De foto van de stuntende eenwieler komt van de site: http://noowz.nl/video/freestyle-stunten-op-een-eenwieler/
Het eenwieler-logo is afkomstig van de eenwieler universiteit: http://www.eenwieleruniversiteit.nl/